Anju Goel, besturende direkteur, MPH, is 'n raad-gesertifiseerde geneesheer wat spesialiseer in openbare gesondheid, aansteeklike siektes, diabetes en gesondheidsbeleid.
Penisillien is 'n antibiotika wat gebruik word om sekere tipes bakteriële infeksies te behandel. Algemene newe-effekte sluit in diarree en omgekrapte maag, en sommige mense kan 'n allergiese reaksie op penisillien hê - effekte wissel van lig tot ernstig.
Penisillien kan per mond toegedien word, of binneaars (IV, in 'n aar) of binnespiers (IM, in 'n groot spier) ingespuit word. En daar is verskillende tipes penisilliene met verskillende werkingsmeganismes.
Alle vorme van penisillien is afgelei, ten minste gedeeltelik, van 'n swam genoemPenisilliumchrysogenum.
Die Skotse wetenskaplike Alexander Fleming het penisillien in 1929 ontdek toe hy besef het dat bakteriese kulture wat per ongeluk met "skimmelsap" besmet is, deur die swam doodgemaak word. Dit was eers in 1941 dat wetenskaplikes daarin geslaag het om die middel suksesvol te isoleer, te suiwer en te toets op hul eerste pasiënt, wat die era van antibiotika inlui.
Teen die 1960's was wetenskaplikes in staat om die eerste semisintetiese penisillienmiddel te ontwikkel wat in staat was om 'n wyer reeks bakteriële infeksies te behandel.Omtrent dieselfde tyd het hulle die bedreiging van penisillienweerstand begin herken, waarin mutantstamme wat teen die antibiotika weerstandbiedend is, begin na vore kom en versprei oor die hele bevolking.
Vandag is 'n toenemende aantal bakteriële infeksies ten volle of gedeeltelik bestand teen die oorspronklike penisillienmiddels, insluitend Neisseria gonorrhoeae (gonorree) en metisillien-weerstandige Staphylococcus aureus (MRSA).
Streptococcus pneumoniae, 'n tipe bakteriële longontsteking, sowel as sommige tipes Clostridium en Listeria raak ook minder reageer op hierdie antibiotika.
Dit is bekend dat oorgebruik van antibiotika om groei in vee te bevorder die risiko van dwelm-weerstandige bakterieë, insluitend superluise, regdeur die voedselketting verhoog. Weens hierdie groeiende wêreldwye kommer het die Verenigde State die gebruik van antibiotika om dieregroei te bevorder in 2017 verbied.
Penisillienebehoort aan 'n groter familie van dwelms genoem beta-laktam antibiotika. Hierdie middels het 'n soortgelyke molekulêre struktuur, wat bestaan uit 'n ring van vier atome genoem beta-laktame. Elke tipe penisillien het bykomende sykettings wat sy aktiwiteit bepaal.
Penisillien werk deur te bind aan molekules op die bakteriële wand wat peptidoglikaan genoem word. Wanneer bakterieë verdeel, verhoed penisillien die normale herorganisasie van proteïene in die selwand, wat veroorsaak dat die bakteriese selle bars en vinnig sterf.
Natuurlike penisilliene is dié wat direk uit die P. chrysogenum-swam onttrek word. Daar is twee natuurlike penisilliene.
Semi-sintetiese penisillien word in die laboratorium vervaardig en is soortgelyk aan die chemikalie wat in P. chrysogenum voorkom. Daar is vier klasse van semisintetiese penisillien, insluitend algemeen gebruikte antibiotika soos amoksisillien en ampisillien.
Elkeen van hierdie tipes het 'n effens ander molekulêre struktuur en kan anders as die ander tipes toegedien word.
Sommige penisilliene het geen direkte antibakteriese aktiwiteit nie. Hulle word in kombinasieterapie gebruik om penisillienweerstand te help oorkom. Klavulansuur blokkeer byvoorbeeld 'n ensiem wat deur antibiotika-weerstandige bakterieë (beta-laktamase) afgeskei word wat die aktiwiteit van beta-laktam antibiotika inhibeer.
Penisilliene word gebruik om bakteriële infeksies te behandel – hulle behandel nie virale, swam of parasitiese infeksies nie. Hierdie middels is gewoonlik effektief teen Gram-positiewe bakterieë, 'n klas bakterieë wat peptidoglikaan aan die buitekant van hul selwande het. Vir Gram-negatiewe bakterieë , is die peptidoglikaanlaag onder 'n laag lipiedselle begrawe, wat dit moeiliker maak vir dwelms om toegang tot die molekule te kry.
Gram-positiewe bakterieë wat met penisillien behandel kan word sluit Clostridium, Listeria, Neisseria, Staphylococcus en Streptococcus in.
Natuurlike penisilliene – penisillien G en penisillien V – word vandag steeds gebruik vir die behandeling van sommige algemene en ongewone bakteriële infeksies.
Daarteenoor word semisintetiese antibiotika soos amoksisillien—een van die mees algemeen gebruikte antibiotika vandag—gebruik om ’n wye reeks respiratoriese, vel- en bakteriële infeksies soos H. pylori, Lyme-siekte en akute otitis media te behandel.
Off-etiket gebruik van penisillien is algemeen, hoewel dwelms soos amoksisillien en ampicillien meer algemeen is as natuurlikpenisillien.Off-label gebruik sluit behandeling van intensiewesorgpasiënte met sepsis of neonate met akute respiratoriese nood in. In geen van die gevalle word hierdie middels vir sulke doeleindes gebruik nie, maar dit word oor die algemeen as nodig geag wanneer geen ander behandelingsopsies beskikbaar is nie.
Penisillien G word soms buite-etiket gebruik om prostetiese gewrigsinfeksies, Lyme-siekte en leptospirose te behandel. Penisillien V word soms buite-etiket gebruik om Lyme-siekte en otitis media te behandel, of om infeksies te voorkom by mense wat stamseloorplantings ontvang.
Penisillien kan baie doeltreffend wees as dit behoorlik gebruik word. In sommige gevalle is die middel egter nie doeltreffend om die infeksie op te ruim nie. In hierdie geval kan antibiotika-vatbaarheidstoetse (ook genoem antibiotika-vatbaarheidstoetse) gebruik word om te bepaal of 'n persoon se infeksie is reageer op penisillien.
Die toets begin deur bakterieë wat uit deppers van liggaamsvloeistowwe geneem is, te kweek en dan die bakterieë direk aan verskeie soorte penisillien in die laboratorium bloot te stel. Antibiotiese vatbaarheidstoetse word algemeen gebruik by pasiënte met gemeenskapsverworwe longontsteking wat ernstige siektes het of 'n hoë risiko het om dood.
Penisillien is teenaangedui as jy voorheen allergies was vir enige middel in die penisillienfamilie. Jy moet ook versigtig wees as jy in die verlede 'n ernstige dwelm-hipersensitiwiteitsreaksie gehad het, insluitend anafilakse, Stevens-Johnson-sindroom (SJS) of toksiese epidermale nekrose (TIEN).
As jy in die verlede 'n allergiese reaksie op penisillien G of penisillien V gehad het, kan jy (maar nie noodwendig nie) allergies wees vir semi-sintetiese penisillien soos amoksisillien of ampisillien.
Mense wat allergies is vir penisillien moet ander beta-laktam-antibiotika met omsigtigheid gebruik weens die risiko van kruisreaktiewe allergie, hoewel die risiko klein is. en Suprax (cefixime).
As jy bekommerd is dat jy allergies kan wees vir penisillien, kan jy 'n velallergietoets doen om te sien of jy 'n reaksie het op die klein hoeveelheid van die dwelm wat onder jou vel geplaas word.
Penisillien moet ook met uiterste versigtigheid gebruik word as jy akute nier- (nier)versaking het. Penisillien word hoofsaaklik deur die niere uitgeskei, en verminderde nierfunksie kan lei tot ophoping van die middel tot toksiese vlakke. Die gevolglike oordosis penisillien kan tot simptome lei van agitasie, verwarring, koma, abnormale stuiptrekkings en, in seldsame gevalle, koma.
Die aanbevole dosisse penisillien G en penisillien V kan wissel na gelang van die siekte en die ouderdom van die persoon wat behandel word.
Afhangende van die resep, word die dosis op verskeie verskillende maniere gemeet.By volwassenes word dwelms gewoonlik in eenhede of milligram (mg) gemeet. By kinders kan dosisse in milligram per kilogram liggaamsgewig per dag (mg/kg/) bereken word. dag) of in eenhede per kilogram liggaamsgewig per dag (eenhede/kg/dag).
As jy niersiekte het, moet jy dalk jou penisillien-dosis verlaag om dwelmtoksisiteit te voorkom. Wanneer kreatinienopruiming ('n maatstaf van nierfunksie) onder 10 milliliter per minuut (mL/min) daal, word dosisvermindering gewoonlik aanbeveel.
Aan die ander kant, as jy op hemodialise is, kan jy 'n hoër dosis nodig hê omdat hemodialise die verwydering van penisillien uit jou bloed kan bespoedig.
Penisillien G is beskikbaar as 'n voorafgemengde oplossing of as 'n poeier vir rekonstitusie met steriele water vir inspuiting. Voorafgemengde oplossings kan in die yskas of vrieskas gestoor word, terwyl poeierformulerings veilig by kamertemperatuur gestoor kan word.
Penisillien V is beskikbaar as 'n orale tablet of as 'n kersie-gegeurde poeier gemeng met water. Albei is veilig om by kamertemperatuur te stoor. Sodra die poeier hersaamgestel is, moet dit in die yskas gebêre word en na 14 dae weggegooi word.
Penisillien V moet op 'n leë maag geneem word om maksimum absorpsie te verseker. Dit moet ten minste een uur voor of twee uur na 'n maaltyd geneem word.
As jy 'n dosis penisillien V mis, neem dit so gou as wat jy onthou. As dit amper tyd is vir jou volgende dosis, slaan die dosis oor en gaan voort om dit soos gewoonlik te neem. Moet nooit die dosis verdubbel nie.
Neem altyd penisillien soos aangedui en gedoen. Moenie ophou net omdat dit goed voel nie. Jy moet die hele kursus voltooi om alle kieme uit te roei. Sodra behandeling gestaak is, kan 'n klein hoeveelheid oorblywende bakterieë vermeerder.
Die meeste penisillien newe-effekte is lig en verbygaande en verdwyn op hul eie sonder behandeling. Maar soms kan die newe-effekte ernstig wees, selfs lewensgevaarlik, en vereis dringende sorg.
Een van die ernstigste probleme wat verband hou met penisilliengebruik is die risiko van 'n potensieel lewensgevaarlike sistemiese allergiese reaksie genaamd anafilakse. Allergiese reaksies op ware penisillien raak ongeveer 1 tot 5 mense uit 100 000.
'n Allergiese reaksie kan ernstige skade veroorsaak as dit nie behandel word nie. Dit kan skok, koma, respiratoriese of hartversaking en selfs die dood veroorsaak.
Soek noodsorg as u sommige of al die simptome van 'n allergiese reaksie ervaar nadat u 'n dosis penisillien geneem het:
In seldsame gevalle kan penisillien akute interstisiële nefritis veroorsaak, 'n inflammatoriese niersiekte wat meestal veroorsaak word deur 'n abnormale immuunrespons op die middel. Simptome sluit in naarheid, uitslag, koors, lusteloosheid, verminderde urienuitset, vloeistofretensie en braking. Die meeste gevalle is lig, maar sommige kan ernstig word en lei tot akute nierbesering.
Soos alle antibiotika, word penisillien geassosieer met 'n verhoogde risiko van C. difficile-diarree. Dit word veroorsaak deur die bakterieë wat normaalweg in die ingewande voorkom deur antibiotika vernietig word, waardeur die C. difficile-bakterieë kan vermeerder. Die meeste gevalle is sag en maklik behandelbaar , maar dit is bekend dat C. difficile ernstige fulminante kolitis, giftige megacolon en dood in seldsame gevalle veroorsaak.
Penisillien word oor die algemeen as veilig beskou tydens swangerskap en borsvoeding. Bewyse by mense ontbreek, maar dierestudies dui op geen risiko van fetale skade nie.
As jy swanger is, beplan om swanger te word, of borsvoed, praat met jou gesondheidsorgverskaffer om die voordele en risiko's van die gebruik van penisillien ten volle te verstaan.
Baie middels kan ook interaksie met penisillien hê, gewoonlik deur te kompeteer vir renale opruiming.Dit verhoog penisillienkonsentrasies in die bloed en die risiko van newe-effekte en dwelmtoksisiteit.Ander middels kan die verwydering van penisillien uit die liggaam bespoedig en die middel se doeltreffendheid verminder.
Om interaksies te vermy, laat jou gesondheidsorgverskaffer altyd weet van enige medisyne wat jy neem, hetsy voorskrif, oor-die-toonbank, voeding, kruie of ontspanning.
Teken in op ons daaglikse nuusbrief oor gesondheidswenke en ontvang daaglikse wenke om jou te help om jou gesondste lewe te lei.
Lobanovska M, Pilla G. Penisillienontdekking en antibiotikaweerstand: lesse vir die toekoms?Yale Journal of Biomedical Sciences.2017;90(1):135-45.
Founou LL, Founou RC, Essack SY. Antibiotiese weerstand in die voedselketting: 'n ontwikkelende land perspektief. pre-mikrobes.2016;7:1881.doi:10.3389/fmicb.2016.01881
Postyd: 25-Mrt-2022